Een van de activiteiten van de Hulpcentra voor families die plotseling verlies lijden, zijn de tweejaarlijkse ceremonies ter nagedachtenis aan de slachtoffers van verkeersongevallen, van levensdelicten en van zelfdoding. Gewoonlijk zijn dat herdenkingen waarop we elkaar van aangezicht tot aangezicht ontmoeten, maar vanwege corona moesten we dit jaar ook deze traditie aanpassen.

Dat de herdenking ook in de huidige situatie zou doorgaan, stond als een paal boven water. Voor de families is het een belangrijk moment. Hoewel ze de bijeenkomst niet nodig hebben om aan hun weggenomen dierbare te denken, want die herinnering vergezelt hen dag in dag uit, heeft het gemeenschapskarakter ervan grote betekenis. Het bevestigt dat ze niet alleen staan, en dat er nog meer mensen zijn die net als zij deze bijzonder moeilijke weg bewandelen.

Omgaan met verlies dat zonder verklaring of waarschuwing vooraf optreedt, verlies dat komt als een onweersbui bij heldere hemel, is erg moeilijk. Het gemis is eindeloos en de wens om de herinnering aan de gestorven dierbare voor altijd te bewaren, heel sterk. Het doel van de ceremonie is om de gezinnen in staat te stellen om gezamenlijk te herdenken, en om duidelijk te maken dat wij, het grote publiek, de moeilijke situatie van de nabestaanden begrijpen en de bijzonder zware consequenties van hun plotselinge verlies erkennen.

Een team van Elah stafleden en ambtenaren van het Ministerie van Welzijn bedacht een waardig en gepast alternatief voor de gebruikelijke ceremonie, en in november vond de eerste zoom-bijeenkomst plaats ter nagedachtenis aan slachtoffers van verkeersongevallen, in december gevolgd door de herdenking voor slachtoffers van levensdelicten en van zelfdoding.

De reacties van deelnemers waren overweldigend. Veel familieleden die de ceremonie volgden, lieten weten dat ze zich, ondanks dat de ceremonie op afstand werd gehouden, intensief betrokken voelden, en dat ze, ondanks dat iedereen zich in zijn eigen huis bevond, toch een gevoel van samen-zijn kregen.

,,Ik zat thuis voor de computer en werd intens geroerd door de verhalen van de mensen die een kaars aanstaken. Hun verhaal is mijn verhaal. Ondanks het scherm en ondanks de afstand voelde ik me een deel van de gemeenschap.’’

‍

Opnames van de ceremonies zijn te vinden op de website van Elah, onder de knop Publicaties.

‍