Tal Medina Sagi is verbonden met het Hulpcentrum van Elah in Jeruzalem. Ze begeleidt gezinnen die plotseling verlies hebben geleden, helpt ze om het verlies te verwerken en door te gaan met leven. Ook al wordt Tal dagelijks blootgesteld aan mensen die op traumatische manier dierbaren verliezen, toch is ze gelukkig met haar werk.

Tal, wat doe je precies in het Hulpcentrum?

,,In het Hulpcentrum krijgen we aanvragen van families die plotseling verlies hebben geleden als gevolg van levensdelicten, zelfdoding of verkeersongelukken. Als er sprake is van levensdelicten of verkeersongevallen geeft de politie ons de gegevens door, en als het gaat om zelfdoding, neemt de sociale dienst of de familie zelf contact met ons op. Het eerste dat ik doe, is aftasten of de familie geïnteresseerd is in onze begeleiding. Als dat zo is, spreek ik met ze af."

Wat gebeurt er tijdens zo’n eerste ontmoeting?

,,We spreken over het verlies. De familieleden vertellen wat er precies is gebeurd, wat voorafging aan het verlies, en waar ieder van hen het doodsbericht heeft ontvangen. Ik probeer altijd zoveel mogelijk familieleden bij elkaar te krijgen, want verlies leidt vaak tot splitsing van gezinnen en afsluiting. Terwijl, als je samen zit en praat, iedereen zijn eigen ervaring en beelden geeft, die elkaar aanvullen en het plaatje compleet maken. Samen zitten en praten is niet in elk gezin vanzelfsprekend. Er zijn gezinnen die niet praten. Maar noodsituaties bieden soms de gelegenheid om een bestaande dynamiek te doorbreken.

,,Op grond van het kennismakingsgesprek stel ik een behoefteanalyse op, en als ze dat willen, regel ik voor de diverse familieleden individuele, relatie-of gezinstherapie. Daarna ga ik zelf verder met de maatschappelijke begeleiding van het gezin. Ik bel de familie geregeld op om te vragen hoe het gaat en hoe ze de therapeutische behandeling ervaren, ik controleer dat iedereen de juiste en geschikte behandeling krijgt, en soms bied ik nabestaanden aan om deel te nemen aan een steungroep. Al met al duurt de begeleiding meestal twee jaar. "

Herken je bepaalde patronen om met het verlies om te gaan? Zijn er terugkerende kenmerken in het proces dat gezinnen doormaken?

,,De reactie is echt heel individueel en verschilt van gezin tot gezin. Meestal voelen families zich aanvankelijk overrompeld, en zijn de pijn en het verdriet immens. Sommige families vragen al in een vroeg stadium ondersteuning aan, in de hoop en veronderstelling dat het de pijn zal wegnemen. Maar er zijn ook nabestaanden die in eerste instantie niet geïnteresseerd zijn en pas na zes maanden of zelfs een jaar later om hulp vragen. Pas dan beginnen ze met de verwerking van het ongeval. Ik begeleidde bijvoorbeeld een vader die zijn zoon verloor en geen behandeling wilde. Hij werd in beslag genomen door schuldgevoelens. Pas na ruim een ​​jaar begon hij opeens met mij te praten, kon hij het perspectief veranderen en zich niet alleen door het schuldgevoel laten leiden."

‍