Al meer dan zes jaar begeleid ik gezinnen van wie een naast familielid is vermoord. Ik ontmoet mensen die diepbedroefd zijn, niet begrijpen wat hen is overkomen en niet kunnen geloven dat zoveel kwaad, geweld en wreedheid in de wereld bestaan. Ik ontmoet mensen van wie de instelling verandert en die heel anders gaan kijken naar het leven en hun eigen plaats daarin. Ik ontmoet boze en teleurgestelde mensen die hun vertrouwen in het systeem verliezen en geleidelijk aan inzien dat de rechtbank uitgaat van het recht, en niet altijd van rechtvaardigheid.

Ik ontmoet families die al lang in het land zijn, Arabische families, immigrantenfamilies uit de voormalige Sovjet-Unie en uit Ethiopië. Ik ontmoet nabestaanden die de kinderen van hun vermoorde familieleden grootbrengen en daarmee, naast de pijn en het verdriet, een moeilijke opdracht op zich nemen.

Vaak weet ik niet wat ik tegen nabestaanden moet zeggen. En vaak zijn zij niet in staat om te beschrijven voor welke afgrond ze staan. Ik verlaat hun huis, trek de deur achter me dicht, en probeer me hun toekomst voor te stellen.

L., een van de clienten, was 20 jaar oud en een dienstplichtig soldaat toen zijn vader zijn moeder vermoordde:

,,Het was een nachtmerrie. In een oogwenk veranderde alles. Het eerste jaar was ik overtuigd dat ik naar een toneelstuk zat te kijken. Ik was overtuigd dat ik een nare droom had en op zeker moment daaruit zou ontwaken'', vertelde hij vorig jaar op de herdenking voor slachtoffers van levensdelicten.

,,Mijn dappere moeder, de vrouw die alles achterliet en als zeventienjarige alleen, zonder enige hulp, vanuit Ethiopie op alija kwam. Mijn moeder, die onderweg werd opgepakt en in Kenia gevangenzat, die vernederingen en gewelddadigheden onderging, en altijd sterk en vol vertrouwen in het leven stond.

,,Na het ongeluk ben ik bij mijn grootmoeder van moederskant gaan wonen, die me tot vandaag de dag als een zoon behandelt. Dankzij deze oma en de rest van de  familie, die mij met veel zorg en liefde omhult en in mij gelooft, slaagde ik erin mijn diensttijd af te ronden, en zelfs op een eervolle manier.

Mensen motiveren die zonder hoop in het leven staan

,,Ik ontdekte dat ik veel sterker in mijn schoenen sta dan ik dacht. Als kind had ik moeite me te concentreren en ik ging er altijd vanuit dat ik niet zou kunnen studeren. Maar met steun van de mensen om me heen lukte het toch om mijn eindexamens te halen, en na de 'psychometrie' ben ik aan de universiteit toegelaten. Ik studeer psychologie en criminologie in Bar Ilan, en hoop verder te gaan op het gebied van behandeling en onderzoek. Mijn uiteindelijke ambitie is om in de geestelijke gezondheidszorg te gaan werken, mensen te motiveren die zonder hoop en uitzicht in het leven staan, en het voorrecht te hebben om er voor deze mensen te zijn.’'

L. en vele andere mensen. leren ons een belangrijke les: blijven hopen, in jezelf geloven,en weten dat zelfs als het verdriet over het verlies niet overgaat, het mogelijk is verder te leven.

‍