,,Op 7 oktober vorig jaar werd mijn dochter een paar uur voor de inval met een heel sterk gevoel van onveiligheid wakker uit een angstdroom’’, vertelt therapeut Levensbegeleiding Woukelyne Gil. ,,In haar droom was de lucht roodgekleurd, mensen renden de straat op, er waren gegijzelden. Mijn dochter kon moeilijk kalmeren, schrok nog twee keer heel angstig wakker, en toen we opstonden, waren dat de beelden die we kregen voorgeschoteld. Het komt waarschijnlijk door mijn religieuze opvoeding, maar ik denk dat niets zonder reden gebeurt en dat er iets groters bestaat dan wij. Voor de een is dat god, voor de ander de natuur. Mijn dochters ervaring op 7 oktober versterkte in mij dat gevoel.’’
Het afgelopen jaar heeft ook andere overtuigingen van Woukelyne versterkt. Woukelyne: ,,Bijvoorbeeld dat je erop kunt vertrouwen dat mensen veerkracht hebben. Het lijkt misschien ingewikkeld om erachter te komen wat iemands bronnen van energie zijn, maar als ik clienten vraag wat hen in tijden van crisis heeft geholpen, krijg ik meestal heel preciese antwoorden. Daarbij wil ik opmerken, en ook dat is de afgelopen tijd bevestigd, dat het belangrijk is om niet alleen in crisistijd, maar altijd aan je veerkracht te werken.Veerkracht is net als een spier. Je kunt het trainen en sterker maken. Zelf mediteer ik regelmatig. Dat is mijn taal. Ik rust uit in ademhalen. Maar mediteren is soms moeilijk als je midden in de storm zit. Ook voor mij. Dan zijn juist passievere dingen beter om je sterker of veiliger te voelen zoals de natuur, muziek of de nabijheid van een dierbare bij wie je je veilig voelt, door wie je je geliefd en getroost voelt.
Perspectief vinden
,,Het derde dat ik van dit jaar meeneem, is dat in crisistijd voor een therapeut twee dingen heel belangrijk zijn: luisteren, en geloven dat er hoop is. Als opleidster en supervisor Levensbegeleiding viel het me op dat studenten vaak op zoek zijn naar gereedschappen waarmee ze clienten kunnen helpen. Instrumenten en oefeningen kunnen inderdaad ondersteunen, maar tegelijkertijd kan een instrumentarium je in de weg zitten. Het is juist een verademing om niet een vast traject te volgen maar met oprechte aandacht te luisteren. Als therapeuten Levensbegeleiding kunnen wij de problemen niet oplossen. Wat je wel kunt aanbieden, is een plek voor clienten om hun zorgen, angsten en verdriet te uiten en te delen, waardoor mensen er minder alleen voor staan. En wat de hoop betreft, hoop betekent niet vervolmaking van dromen of herstel van verlies, hoop is dat mensen een weg vinden om ermee om te gaan en weer perspectief vinden.’’
,,Behalve de droom van mijn dochter zal ik van die bewuste dag ook het gevoel van razernij niet vergeten dat mijn man en zoon uitstraalden terwijl ze onmachtig op de bank naar de televisie keken. Kort erna zijn alle drie de kinderen en ook mijn man opgeroepen en bleef ik alleen thuis achter. De eerste nachten heb ik met de hond in de schuilkamer geslapen. Belachelijk, want we wonen in Zichron Jaakow, maar het gevoel van onveiligheid was heel erg bij mij binnengekomen.
,,Ik ben heel snel aan de slag gegaan en heb maandenlang hard gewerkt. In mijn verschillende werkkringen, bij Elah, in het Rambam ziekenhuis in Haifa en met particulieren, viel het me op dat ondanks de omstandigheden de oorlog niet centraal stond. Clienten hadden aandacht nodig voor hun persoonlijke problemen. Ik geef je een voorbeeld. Oktober vorig jaar zou een groep van start gaan voor vrouwen die door zelfdoding een dierbare hebben verloren. Vanwege de oorlog hebben we de eerste twee bijeenkomsten afgelast. Maar de derde week zijn we toch begonnen. Dat was een belangrijk besluit. De vrouwen voelden zich enorm getroost door elkaar en doordat er ruimte werd gemaakt voor hun persoonlijk verdriet. In Israel bestaat de neiging om nationale rouw voorrang te geven boven persoonlijke rouw. Het collectief gaat voor het individu. Maar we houden niet een wedstrijd, het is geen competitie, het ene leed is niet erger dan het andere. Leed is leed, en er moet altijd ruimte worden gemaakt om te luisteren en steun te bieden voor persoonlijk verdriet.’’
,,De onderstaande tekst van Shanika Shaked wil ik jullie graag meegeven. Ik gebruikte hem het afgelopen jaar vaak in mijn begeleidingen:
Zo klopt het leven
We hebben niet altijd licht om te delen,
Soms sta je met lege handen
Dat geeft niks
Ook de volle maan dooft
Ook de zee trekt zich terug
Ook bloemen verwelken
en ook de zon gaat ook onder
Zo klopt het leven
Samentrekking, expansie
Maar weet dat
De maan niet is teleurgesteld door haar afname
Omdat ze weet dat haar natuur is om weer vol te worden
En de zee is niet bang voor haar eb
Omdat ze weet dat het haar aard is om terug te komen bij de vloed
De bloemen zijn niet bang wanneer ze verwelken
Omdat ze weten dat het hun natuur is opnieuw te bloeien
En de zon nooit verdrietig over haar ondergang
Omdat ze weet dat het haar aard is om op te komen en weer te schitteren
Dus ook als je handen nu leeg zijn
En je hebt geen licht om te delen
Weet dat het ook voor jou
Je natuur is om weer terug te veren
en gelukkig te zijn
