‘Anderhalve dag, precies anderhalve dag hadden we de steun van de hele wereld. Een hele anderhalve dag.’ Dat is een zin die ik de afgelopen weken maar al te vaak hoor. Tijdens individuele en groepsgesprekken met (ex) Nederlanders in Israel komt er veel boosheid boven met betrekking tot de internationale berichtgeving over de oorlog in ons land. Boosheid, verontwaardiging, frustratie, en ook verdriet, want die eenzijdige berichtgeving beinvloedt sterk de mening van onze familie en vrienden in Nederland en de rest van de wereld.

Het feit dat we ons moeten verdedigen tegenover de publieke opinie, en dan vooral tegenover familie en vrienden, is slopend en brengt een gevoel van onmacht met zich mee. Onmacht en vereenzaming, want net in deze tijden van oorlog hebben wij de steun van de mensen die ons het meest nabij staan heel erg nodig.

Nederlanders in Israel met een niet-Joodse achtergrond hebben hier misschien nog vaker mee te maken. Zij hebben geen Joodse familie of vriendenkring waarop zij kunnen steunen. ,,Het lijkt alsof we nog een oorlog moeten voeren", zegt E. (65), ,,een oorlog die helaas al als verloren aanvoelt." E. geeft niet op en blijft haar waarheid posten op de sociale media, ook al weet ze op voorhand dat niemand van haar vriendenkring zal reageren. ,,Het stilzwijgen is oorverdovend, het gebrek aan steun is pijnlijk, maar ik blijf onze kant van deze geschiedenis verhalen. De waarheid moet verteld worden, vooral in Europa."

De band met Nederland gaat om veel meer dan drop, hutspot en Sinterklaas. Velen onder ons beschouwen Nederland nog altijd als hun tweede thuis. Een groot deel van onze identiteit is gebaseerd op de normen en waarden die we vanuit Nederland meekregen via onze opvoeding en de cultuur waarin we zijn opgegroeid. Dat thuis wankelt nu. N. (42) besloot om niet meer in discussie te gaan en heeft een deel van haar vrienden en kennissen van haar facebookpagina verwijderd. ,,Wie mij in deze vreselijke situatie niet kan steunen, is niet mijn vriend." En C (73) zegt: ,,Het voelt soms als een persoonlijke aanval op mijn Israelische identiteit. Ook dit is mijn thuis, hier woont mijn familie, ik heb kleinkinderen in het leger. Ik ben ook Israelisch."

Wat gebeurt er als een verschil van mening ontstaat tussen de verschillende delen van onze identiteit? Leidt het tot de afstand en vervreemding die we altijd hebben getracht te vermijden? Hoe kunnen we het best met deze situatie omgaan? Bij Elah overwegen we om een forum te beginnen via whatsapp of zoom dat zich op dit thema gaat richten. Vragen en reacties kunnen jullie sturen naar irit@elah.org.il

‍