Al meer dan twee maanden leeft de 87-jarige Rivka Rachevski uit een koffer. Samen met haar man Zwi werd ze op 9 oktober vanuit kiboets Sasa geevacueerd naar kiboets Dalia, en vandaar naar Maagan Eden aan het meer van Galilea.

Rivka: ,,De dag na het uitbreken van de oorlog kreeg ik een telefoontje van onze kiboets dat ze alle kinderen en mensen met mobiele beperkingen wilden evacueren. Je kon kiezen tussen Dalia en Nachsjoliem. ‘Ik wil nergens naartoe’, zei ik. ‘Laat mij maar hier’. Maar nadat we op verzoek van de kiboets uitprobeerden of we de deur van de schuilkamer konden sluiten en het niet lukte omdat hij zo zwaar is, zijn we toch vertrokken.’’

,,Ik heb goed nagedacht over wat we nodig zouden hebben en in sneltreinvaart onze koffertjes gepakt. Alleen, we dachten dat het niet veel langer dan een week zou duren. Niemand verwachtte dat we zo lang van huis zouden zijn. Daarom gaat er af en toe iemand naar Sasa om kleren te halen.’’

Kiboets Sasa, waar Rivka in 1956 als dienstplichtig soldaat naartoe kwam en nooit meer wegging, ligt in het noorden van Israel, vlak bij de grens met Libanon. ,,Topografisch is het moeilijk bereikbaar’’, zegt Rivka. ,,Raketten zijn hier weinig gevallen. In vorige oorlogen hadden we eigenlijk vooral hinder van het zware geschut van onze kant. Maar het is duidelijk dat we in een risicovol gebied wonen.

,,Als je me vraagt hoe het gaat, dan moet ik je allereerst vertellen dat ik net als veel andere geevacueerden veel last heb van buikpijn. Dat is waarschijnlijk psychosomatisch. Deze oorlog brengt vreselijk nare dingen met zich mee die we via de media krijgen voorgeschoteld, en ik denk dat de tweede verhuizing te veel voor me was. Ook al zijn de omstandigheden goed en worden we van de ochtend tot de avond verzorgd, toch voelen we ons van slag en onzeker. Je bent uit je routine gehaald. We wonen in een kleine ruimte zonder spullen en we kunnen weinig doen. Ik hou bijvoorbeeld van bakken en koken, maar dat gaat niet. Ook ben ik angstig in verband met mijn gezondheid. Niet zo lang geleden heb ik een nieuwe hartklep gekregen en ik sta nog onder behandeling.

,,Nadat we aankwamen in Maagan Eden, was ik doodmoe. Je kunt het niet geloven zoveel als ik heb geslapen. En nog steeds ben ik moe en heb ik weinig fut. Ik moet mezelf forceren om iets te gaan doen.

,,Herinneringen aan de Sjoa geeft het me niet. In die oorlog was ik helemaal geisoleerd. Als klein meisje heb ik in mijn eentje op zeven verschillende adressen gezeten. Nu daarentegen ben ik met mijn man en 150 anderen uit Sasa, en we hebben voortdurend contact met onze vijf kinderen en kleinkinderen. Juist omdat ik het in de Sjoa zoveel moeilijker heb gehad, vind ik het nu niet zo erg, denk ik. En het is nu net als toen: we hebben geen keuze.’’

Elah geeft gratis ondersteuning aan mensen die vanwege de situatie in het land behoefte hebben aan psychologische hulp. De noodinterventie vindt plaats in onze klinieken of per telefoon/zoom. Voor een afspraak kun je een bericht sturen naar WhatsApp nr. 050-6644000.