Dag Irit en alle Elah Niewsbrief-lezers,

Het voelde als een verademing om jullie stukje ‘Relatie met Nederland onder spanning?’ te lezen, over de ervaring van veel Nederlanders in Israel dat ze zich moeten verdedigen tegenover de publieke opinie in ons vaderland, en dan vooral tegenover familie en vrienden. Het was de eerste keer was dat ik voelde dat ik door iemand werd begrepen. Ik heb precies dezelfde ervaring en ondervind die nog steeds van familie en kennissen in Nederland. De eerste dagen (misschien iets meer dan anderhalve dag…) reageerden ze vol medeleven op wat hier op 7 oktober gebeurde. De koude douche kwam ruim 10 dagen later toen iemand uit Nederland me schreef ‘dat we toch ook niet de anonieme bevolking in Gaza moesten vergeten...’ Ze schreef er ook nog bij: ‘Het zal menig pro-Israelier niet bevallen maar het is om te laten zien dat ook veel onschuldige Palestijnse slachtoffers een mens waren.’   

Alsof we dat niet allang wisten, maar daar ook nog aan moeten denken terwijl we bij het luchtalarm naar de mamadim/schuilkelders rennen en bij de jobstijdingen die we  iedere dag te horen en te zien krijgen over gesneuvelde soldaten en angstige prognoses over onze gegijzelden.

Mijn eerste gedachte was: als de Hamas ook zo dacht (dat veel onschuldige Palestijnse slachtoffers een mens waren) dan hadden ze zich niet gedurende 17 jaar beziggehouden met hun afschrikwekkende netwerk van tunnels en raketten, en dan hadden ze zich niet gewraakt op aanhangers van de Fatah door die in 2005 van de 14e verdieping te gooien. Kort geleden nog was er een soort publieke executie van twee Palestijnen in Tulkarem. Ik vraag me af hoe dat is weergegeven in de Nederlandse persberichten.  

Sindsdien heb ik van mijn Nederlandse relaties het verzoek gekregen om op te houden met beschrijvingen van wat er hier gebeurt. Blijkbaar vinden ze die moeilijk te verteren. Van hen krijg ik alleen zo nu en dan een appje over persoonlijke dingen. Over ‘de toestand’ wordt niet meer gesproken. Ik wil de band met mijn relaties niet verbreken maar vind het erg moeilijk om het onderwerp te omzeilen, alsof het niet bestaat.

In vroegere jaren voelde ik vaak een drang opkomen om even naar Nederland te wippen, Nederlands te horen en plaatsen van vroeger te zien, maar ik moet bekennen dat ik daar nu absoluut geen zin in heb. Als ik alleen al denk aan de blikken in hun ogen, ontgaat me de lust, nog afgezien van het feit dat er zoveel berichten zijn over antisemitische/anti-Israelische haatgevoelens en ‘dat je beter maar geen Ivriet op straat kunt spreken.’  

Ik voel me opgelucht dat ik dit allemaal kan schrijven. Toen ik mijn kinderen over het artikel in de nieuwsbrief vertelde, zeiden ze meteen dat ze zich volkomen met mijn gevoel identificeerden. Maar zoals te verwachten, staan ze er iets verder vanaf. Zij voelen zich vooral gekwetst door het Nederlandse onbegrip, terwijl ik me meer gewond voel. Ook dat is begrijpelijk.

Ik zal het fijn vinden om andere reacties te lezen en vooral ook een soort richtlijnen te krijgen over de beste manier om dit aan te pakken met mijn relaties in Nederland. Nu zal iedereen natuurlijk zeggen dat dat invidueel is, en dat is ook zo, maar er zijn misschien dingen waaraan ik nog niet heb gedacht en die me zouden kunnen helpen. In elk geval is gedeelde smart halve smart en alleen al lezen over de ervaringen van anderen zal me goed doen.

We houden het vaandel hoog!

ISC