Karin Zohar (61) woont in Kiriat Sjmona,de meest noordelijke stad van Israël, dicht bij de grens met Libanon. Dagelijks wordt de stad bestookt met raketten van Hezbollah, wat Kiriat Sjmona tot een spookstad heeft gemaakt. Sinds de bewoners zijn geëvacueerd, bivakkeren er alleen soldaten en medewerkers van Magen David Adom, die op spaarzame plekken eten kunnen inslaan.
Karin, opgegroeid in Dronten (Flevoland), kwam in 1994 op alia. Ze begon te werken als lerares Engels. Samen met haar man (naam)en vier kinderen van 22, 20, 18 en 15 jaar, heeft Karin nu al negen maanden te maken met de realiteit van het leven als geëvacueerde. Ze vertelt: ,,Het moeilijkste is de onzekerheid. We weten niet wanneer we terug kunnen keren en wat er van onze woning zal overblijven. Het huis is al twee keer geraakt. Ramen zijn gebroken, overal ligt glas, de kamer van een dochter is volledig verwoest terwijl bij een andere dochter een gat in het dak zit. Nadat de eerste raket was ingeslagen, hebben we de familie mee uit eten genomen. We kozen ervoor om te vieren dat we ondanks alles veilig zijn. We missen ons huis en hebben niet echt onze eigen plek en privacy, maar we hebben elkaar."
Om de schade in de gaten te houden, gaan Karin en haar man wekelijks terug naar Kiriat Sjmona. Ze hebben ook een camera moeten ophangen om diefstal te voorkomen. Na 7 oktober bleef de familie aanvankelijk nog thuis, maar al snel rolden de tanks door de straten. En ook al hebben de Zohars een schuilkelder onder hun huis, het luchtalarm gaat vaak pas af nadat de eerste raket al is gevallen, waardoor het toch onmogelijk werd om te blijven.
Zes personen, twee katten, een konijn en een klein papagaaitje
Het bleek een uitdaging om voor zes personen, twee katten, een konijn en een klein papegaaitje een plek te vinden. Na de evacuatie verbleef het gezin tijdelijk bij vrienden en familie. Daarna vonden ze onderdak in een hotel in Tiberias. Daar woonden ze met nog 800 mensen, die het met twee wasmachines moesten doen. Later werden er nog twee machines toegevoegd, wat de druk iets verlichtte.
Karin: ,,Het leven in het hotel was moeilijk. Aanvankelijk werd via Zoom lesgegeven, maar veel geëvacueerde kinderen hebben geen computers. In ons hotel in Tiberias waren ook vaak internetproblemen, en hoe dan ook is het voor kinderen lastig om op de hotelkamer zonder tafel en met familieleden om je heen lessen te volgen en te werken. Tegelijkertijd vormden voor veel mensen de verveling en uitzichtloosheid een probleem. Het wonen met een gezin op een klein kamertje leidt soms tot gevechten en ruzies, en het opzoeken van de grenzen kan leiden tot nare situaties. Gelukkig hebben wij daar als gezin ver van kunnen blijven.’’
Na 4,5 maand in het hotel verhuisde de familie naar een zimmer in Vered Hagalil, dichtbij het meer van Tiberias (Kinneret). Karin: ,,Het leven in de zimmer, bedoeld voor een stel, zonder echte keuken en met een mini-koelkast, is verre van ideaal. Maar ik heb er het beste van gemaakt: een grotere koelkast in de woonkamer, een rijdend tafeltje met kookplaten en het balkonnetje als opslagplaats."
Ook professioneel heeft Karin zich aangepast. Ze geeft Engelse les in kibboets Amir, aan de oostkant van de rivier de Jordaan, waar haar twee jongste kinderen naar school gaan. Deze kibboets is net niet geëvacueerd. Als het alarm afgaat, heb je 15 seconden om naar de schuilplaats te rennen. De lessen vinden plaats in of vlakbij ‘veilige kamers’, en de school draait op een strak draaiboek met oplossingen voor elke noodsituatie. Daarnaast geeft Karin 's middags les op een leercentrum voor kinderen uit het zuiden van de vallei die niet naar school durven of van hun ouders niet zo dicht op het vuur mogen zitten.
Leven op zijn kop
De lessen bieden afleiding en geven structuur in deze chaotische tijd. Dat is hoognodig, want het leven van geevacueerde kinderen staat op zijn kop, aldus Karin. Vooral over het ontbreken van regulier onderwijs maakt ze zich zorgen. Het leidt tot grote leer-, aanpassings- en sociale problemen. Voor veel kinderen is het moeilijk om zich te concentreren onder de spanning van bommen, drones en raketten in de buurt, en de meeste leerlingen lopen grote achterstanden op. Scholen proberen weliswaar aandacht te schenken aan het welzijn van de leerlingen, maar dat gaat dan weer ten koste van lesuren. Sommige vakken kunnen helemaal niet meer worden gegeven omdat in het noorden geen vakleraren meer beschikbaar zijn. Maar del eerlingen zullen toch dezelfde examens moeten doen als hun jaargenoten in de rest van Israël.
Maar Karin zit niet bij de pakken neer. ,,We hebben een prachtig uitzicht en de meest prachtige dieren als gazelles, vosjes en wilde zwijnen lopen langs. We wonen nu min of meer in de natuur en kunnen genieten van de rust die dat biedt. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen en hoe en wanneer we terug naar huis kunnen, maar ondanks alles ben ik dankbaar dat mijn familie gezond is en dat we samen zijn."
In Israël zijn momenteel 200.000 burgers uit het noorden en zuiden vanhet land geëvacueerd. Het Elah Centrum ondersteunt iedereen die het moeilijk heeft om zich in deze veeleisende omstandigheden staande te houden.
