Eind augustus organiseerde het Elah Centrum een vervolggesprek voor families van soldaten en reservisten, onder leiding van Irit Maman. De gedachte was dat het voor partners, ouders, broers, zussen of grootouders van soldaten en reservisten prettig kan zijn om in het Nederlands ervaringen te delen en elkaar te steunen. Dat bleek ook zo. ,,Je kunt in je directe omgeving lang niet altijd je verhaal kwijt’’, vertelt Anne Marie van der Meer. ,,Veel mensen om me heen hebben op het ogenblik genoeg aan hun eigen emoties. Daarom was het heel fijn om in onze moedertaal te kunnen praten met mensen die hetzelfde meemaken als jij, die dezelfde angsten en zorgen hebben en die ook ‘s nachts niet kunnen slapen.’’
Anne Marie (59), een zelfstandig gevestigde architect in Katzir, is de moeder van een dienstplichtige dochter Ella van 20, van zoon Bennie van 25 en van zoon Nathan van 27. Direct op 7 oktober werd de oudste zoon Nathan met zijn gevechtseenheid opgeroepen. Hij opereerde eerst vanuit kiboets Be’eri, werd daarna naar de Westbank verplaatst en kwam tot slot in Gaza. Op het ogenblik is hij met verlof, maar in oktober moet Nathan weer terug naar Gaza. Anne Marie: ,,Dat heeft hij me niet zelf verteld - om mij niet ongerust te maken. Ik ben toch al zo van slag. Als 59-jarige heb ik net als iedereen van mijn leeftijd door de jaren heen van alles meegemaakt en moeilijke dingen doorstaan. Dat hoort nou eenmaal bij het leven. Maar wat nu gebeurt, is onbekend terrein. De spanning en onzekerheid zijn enorm, en ik heb nooit deze angst gevoeld. Iedere keer dat Nathan werd opgeroepen, heb ik als het ware afscheid genomen. Ik woon in Katzir, waar altijd maar weinig verkeer rijdt. Als er ‘s nachts een auto stopte, hield ik mijn adem in. Nu is Nathan even vrij, maar nog steeds word ik op allerlei onverwachte momenten door emoties overvallen en huil ik veel. Het zijn onbewuste reflexen die je niet kunt beheersen.’’
Bennie heeft alles achtergelaten
Anne Maries middelste zoon Bennie, niet opgeroepen, heeft zich op een andere manier ingezet. Voor zijn diensttijd werkte hij een jaar als vrijwilliger in Nir Oz, een van de kiboetsiem in de Gaza-envelop die op 7 oktober door de terroristen zijn aangevallen en die zwaar werd getroffen. De overlevenden zijn in eerste instantie naar Eilat geevacueerd, en vandaar naar Kiriat Gat. Anne Marie: ,,Bennie heeft alles achtergelaten en is meteen naar Eilat gegaan om met de kinderen van de kiboets te zijn. Uiteindelijk is hij bijna een jaar gebleven. Ik vind dat bewonderenswaardig. De motivatie en de mentaliteit van de jongeren zijn echt indrukwekkend. Ze gaan ervoor.’’
Omdat ze in deze omstandigheden voortdurend wordt geconfronteerd met haar eigen hulpeloosheid en het gebrek aan controle, heeft Anne Marie veel behoefte aan routine en structuur. ,,‘s Ochtends met de hond lopen, mijn Pilates-oefeningen doen, daarna aan het werk, en zo verder de dag door. Ik weet niet of je kunt zeggen dat het mijn redding is, maar het geeft me houvast. Mijn man en ik zijn gescheiden, maar in deze periode hebben we steun aan elkaar en hebben we weer veel samen gedaan met de kinderen. Ook daar voel ik me heel goed bij. Vrijdagavond samen eten en zaterdagmiddag opnieuw, dat zijn de lichtpuntjes.’’
