Begin oktober, op Jom Kipoer, werd het Nederlandse ouderenhuis Beth Juliana in Herzlia getroffen door een drone uit Libanon. Hij landde in de kamer van Rachel Fisch, voormalig directrice van het Elah Centrum.

Rachel: ,,Sinds het begin van de oorlog hou ik me aan een routine en leg ik met het oog op een nachtelijke aanval mijn slippers en badjas klaar. Die bewuste avond lag ik al in bed en ben bij het horen van het alarm inderdaad direct uit mijn bed gekomen en naar de schuilkamer gelopen. Nog onderweg in de gang hoorde ik een klap zoals ik van mijn leven niet heb gehoord en lawaai van brekend glas, en heel kort erna kwamen diverse hulpverleners binnenrennen, politie, brandweer en ook mensen van Zaka. Door de drone was brand ontstaan, de geactiveerde watersproeiers veroorzaakten wateroverlast, en elektriciteitsdraden waren losgeraakt. Dat vormde een gevaarlijke situatie.

,,Ik begreep al snel dat mijn apartement was geraakt. Gelukkig de mijne, en niet die van buren, dacht ik nog. De voormalige directice van het huis die vanwege Jom Kipoer in huis sliep, heeft na een ‘alles-veilig-sein’ mijn bril en telefoon opgehaald, die onbeschadigd inde slaapkamer lagen. Dezelfde nacht logeerde ik bij mijn dochter, maar de volgende ochtend ben ik teruggekomen naar Beth Juliana. Ik wilde overdag niet alleen blijven en liever in mijn vertrouwde omgeving zijn met de mensen van mijn leefgemeenschap om me heen, van wie ik veel steun en liefde heb gekregen.

,,Van shock was geen sprake, maar dat verbaasde me niet. Ik weet uit ervaring dat ik onder dreiging kalm blijf. Mijn man en ik zijn een keer in onze woning overvallen en ook toen heb ik heel beheerst en overwogen gehandeld. Ik sluit emoties af en richt me op de situatie. Ik weet wat ik moet doen. Ik ben ook meteen in mijn rol als maatschappelijk werkster gestapt. Die professionele reactie krijg je niet uit het beestje. Pas een paar dagen later voelde ik een enorme moeheid. Dat is een deel van mijn eigen verwerking.

,,De ervaring heeft niet mijn leven veranderd in een ‘voor en na de drone’. Het incident vraag om relativering. Zoveel is er niet gebeurd. Niemand is overleden of gewond. Er staat veel meer op het spel dan mijn woning: de overleving van het land. We zijn hier gekomen als echte zionisten. Ik herinner me dat kort na onze alija, bij het horen van tanks, de dreiging vanuit onze buurlanden me ineens overweldigde. Wat willen ze van Israel, dat hele kleine landje, dacht ik. Een echte zionist ben ik nog steeds.

,,Mijn boeken en cd’s zijn verbrand, en ook de teddybeer die mijn zus voor me heeft gemaakt, maar ik heb een aangename wisselwoning, de lieve medewerkers van het ouderenhuis hebben mijn kleren gewassen, gestreken en in de kast gelegd, en over een paar maanden krijg ik mijn eigen apartement gerenoveerd terug. Andere mensen zijn gestorven of gewond, worden gegijzeld of zijn geeevacueerd. Dat is veel erger.

,,Op de laatste Holocaust-herdenking heb ik een kaars aangestoken en mijn bewondering uitgesproken voor de veerkracht van onze jongeren. Maar hier en nu in Beth Juliana zie ik ook veel veerkracht bij bewoners en personeel, bij al die mensen die iedere dag gewoon opstaan en de dingen doen die ze moeten doen, bij wie de ruimte bestaat om te lachen en te genieten van de goeie en mooie dingen. We passen ons aan en gaan door met leven.’’

‍