Om burn-out te behandelen en voorkomen, stelde het Ministerie van Gezondheid kort voor de oorlog het Elah Centrum aan als instelling waar werknemers in de gezondheidszorg terechtkunnen voor psychische hulpverlening. De nadruk bij de beoogde ontmoetingen zou komen te liggen op het omgaan met de stress, de zorgen en/of mentale problemen die zich in de sector voordoen als gevolg van de overbelasting.
Maar onmiddellijk na het uitbreken van de oorlog heeft het ministerie de doelstellingen aangepast en besloten om via Elah aan werknemers noodinterventie beschikbaar te stellen. Ook medewerkers van Zaka, mortuarium Shura, eenheid 369 en anderen die persoonlijk worden blootgesteld aan de gruweldaden van de oorlog vallen onder deze zorgparaplu.
Rona Ackerman, maatschappelijk werkster en projectleidster licht toe: ,,Veel werknemers in de zorg en aanverwante instellingen zijn en worden nog steeds van heel dichtbij geconfronteerd met de gevolgen van de wreedheden. Het is belangrijk om hen zo snel mogelijk te bereiken, omdat goede en gecoördineerde begeleiding kan voorkomen dat mensen posttraumatische symptomen ontwikkelen. Daarbij moet je bedenken dat we praten over een soort traumatische ervaring die uniek is vanwege de immense reikwijdte en de enorme intensiteit.’’
Psychotherapeut Yaela Cohen leidt de hulpverlening van Elah aan medewerkers van Shura, het mortuarium waar identificatie van lichamen plaatsvindt. Ze vertelt dat alle betrokkenen telefonisch door Elah-therapeuten worden benaderd. Yaela: ,,Zelfs de meest professionele en ervaren medewerker kan na een confrontatie met de consequenties van 7 oktober geschokt zijn en behoefte voelen aan ondersteuning. Deze mensen doen heilig werk. Door hun deskundigheid kunnen de families van vermisten en doden uitsluitsel krijgen over de lotgevallen van hun dierbaren. We praten over artsen, tandtechnici, DNA-experts, pathologen, maar bijvoorbeeld ook de administratief medewerkers of schoonmaaksters van operatiezalen. Zelfs degene die opnames ‘slechts’ registreert, ziet de beelden en ruikt de geur. Deze mensen zijn weliswaar gewend om op dit gebied te werken, maar de omvang en ook het soort materiaal dat onderzocht moet worden, is ongekend. Zulke dingen hebben ze niet eerder gezien. Vanwege de complexiteit zijn zelfsexperts uit het buitenland gekomen om te helpen met identificatie.’’
Ondanks de aard van de verschrikkingen is Yaela optimistisch over de weerbaarheid van de medewerkers. ,,Als jouw werkzaamheden zinvol zijn en bijdragen, dan is in het algemeen de kans om posttraumatische symptomen te ontwikkelen minder groot, ook als je hele moeilijke dingen hebt gezien. Bezig zijn en weten dat je inzet betekenis heeft, dat is in deze omstandigheden van cruciaal belang. Mensen die op de bank zitten en het nieuws op tv zien, lopen een groter risico op beschadiging.
,,Veel medewerkers willen hun familie niet belasten. Ze willen hun dierbaren sparen. Maar het is juist heel belangrijk om te praten en niet alleen te blijven met je ervaringen. Daarom is het raadzaam, als je ook maar de geringste behoefte of nood voelt, om contact op te nemen met een professional, te vertellen, te verwerken en los te laten. Dat wil zeggen, deels zal de ervaring altijd bij je blijven. Als je gruwelen hebt gezien, zijn die moeilijk te vergeten. ‘Vergeten’ is ook niet ons doel. We willen dat de nare herinnering wordt 'verpakt' in een doos met belangrijke boodschappen: 'Iemand moest het doen, ik, ik was erbij en nam eraan deel, het was noodzakelijk en waardevol.'
De therapeuten van Elah die contact hebben met medewerkers van Shura krijgen op hun beurt ook supervisie. Ook al zijn het stuk voor stuk ervaren therapeuten op het gebied van traumazorg, toch vereist de aard van de huidige materie specifieke begeleiding.
